Personal: van BBQ naar ziekenhuisbed (part I)

Hallo,

Een blog zou geen blog zijn zonder persoonlijke verhalen. Vandaag vind ik eindelijk de kracht om zowel mijn blogvolgers als mijn vrienden op de hoogte te brengen van wat mij vorige week overkwam en wat de (hopelijk tijdelijke) gevolgen ervan zijn…

Het begon afgelopen zaterdag 6 juni. Een mooie dag, en na een week hard werken was ik blij dat ik met enkele vrienden kon gaan genieten van een gezellige bbq, voor mij zelfs de eerste bbq van de zomer. Vergezeld door mijn partner, kwam ik rond 19u aan in het huis van één van mijn beste vrienden. Met een gezellige bende genoten we van het weertje, de cocktails en een lekker stukje gegrild vlees. Na het eten kreeg ik het echter snel koud, had ik wat last van vermoeide benen en ik had precies wat pijn in mijn linkerflank, ter hoogte van mijn onderste ribben. “Oh, niet van aantrekken, het is gewoon wat spierpijn Jo-Lynn”, dacht ik. En ik probeerde de pijnscheuten te vergeten al keuvelend onder de vrienden… Eerst lukte dit wel, maar hoe langer, hoe moeilijker het werd. Ik begon bepaalde lichaamshoudingen te zoeken om de pijnscheuten te vermijden. Ik weet van mezelf dat ik een tamelijk hoge pijngrens heb, en omdat ik vooral dacht aan krampen wou ik ook niet inzien dat er misschien meer aan de hand was. Een vriendin van me had mij een pijnstiller gegeven, wat eerst even leek te helpen en de sfeer was zo leuk, dat ik geen zin had om verstek te geven.

Enkele uurtjes later moest ik het echter bekopen. De pijn was zo hoog opgelopen, dat ik nauwelijks nog kon ademen. Toen één van de aanwezige vrienden nog maar eens vroeg of ik wel OK was, barstte ik in tranen uit en vroeg ik om me naar huis te brengen. Opstaan kon ik echter niet meer, de pijn was zo hevig geworden dat elke stap voelde alsof ik een messteek kreeg. Ik smeekte om me naar spoed te brengen en kroop in de auto van één van mijn beste vriendinnen, mijn partner volgde ons met mijn wagen. De rit naar het ziekenhuis duurde lang en was pijnlijk. Ik schreeuwde en huilde als een baby.

Toen we aan het ziekenhuis arriveerden, kon ik zonder hulp de wagen niet meer uit. Eénmaal in de spoedafdeling, begon het onderzoek naar wat er met mij aan de hand was. Er werd mij vanalles gevraagd, en er werden onmiddellijk verschillende testen afgenomen. Ik kreeg een infuus met pijnstillers, en eindelijk verdween langzaamaan het gevoel dat ik zou stikken. Mijn vriend en beste vriendin zaten, bijna verlamd van angst, naast me in het spoedkamertje. Waarschijnlijk door de opluchting dat de pijn minder erg werd en misschien de effecten van de pijnstiller, kreeg ik een gelukzalig en licht-dronken gevoel over me, ik begon wat ‘funny’ te doen en de gezamelijke paniek ebde langzaamaan weg. “We zullen u hier wel moeten houden mevrouw Byl” zei de arts. En dat was het moment dat ik begreep dat het waarschijnlijk niet om spierpijn ging. De volgende dag kreeg ik al snel de diagnose. Een longembolie, en blijkbaar heb ik geluk gehad…

Tot zover het eerste deel van mijn verhaal. Eén van de komende dagen volgt part II, en vertel ik jullie meer over de behandeling en de gevolgen van deze verplichte time-out.

xxx Jo-Lynn